WSPOMNIENIE JEDNEGO DNIA 21.10.2016 R.

Czesław Ganda

Drugiego dnia Warsztatów, uczestników grupy literackiej rozwieziono do gorzowskich liceów na lekcje poetyckie. Pojechałam w niezwykle zasłużonym już dla literatury towarzystwie:
Wspomniany wyżej Aarne Puu - konsultant grupy literackiej.
Maria Żywicka - Luckner - poetka lekarka z Warszawy, która uprawia poezję, aforystykę, prozę, malarstwo olejne i akwarelę. Wydała trzy tomiki wierszy. Jej utwory aforystyczne zamieszczone zostały w „Wielkiej encyklopedii aforyzmów" pod redakcją prof. J.Glenska /1996/ i „O miłości wszelakiej"/1995/. Laureatka konkursów im. J. Krzewniaka w Karczewie, im. M. Konopnickiej w W-ie, konkursu poetyckiego - XX Ogólnopolskich Literackich Spotkań Pokoleń, XIV Chojnickiej Nocy Poetów /2008/ i konkursu Opolskiego, inspirowanego malarstwem Cybisa. Od kilku lat bierze udział w zbiorowych wystawach malarskich - „Warszawska Praga w malarstwie współczesnym".
Danuta Zasada - uzdolniona muzycznie i wokalnie polska poetka mieszkająca w Szwecji, zwyciężczynią Slamu poetyckiego Warsztatów. Nie posiadająca jeszcze wydrukowanych tomików swoich wierszy, ale zaprezentowana podczas Warsztatów twórczość Danuty, w pełni na to zasługuje.
Ferdynand Głodzik - wiceprezes Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Gorzowie Wlkp., gorzowski poeta, satyryk posiadający w swoim dorobku trzy tomiki wierszxy: "Winien i ma", "Własnym nosem" i "Szachy na lachy", laureat nagrod i wyróżnień w konkursach satyrycznych.


Goście lekcji poetyckiej
Aula IV Liceum była wypełniona uczniami, którzy z zainteresowaniem słuchali naszych wierszy . Już na początku warsztatów miałam więc okazję zapoznać się z różnorodną twórczością uczestników naszej grupy - od niezwykle poważnej, refleksyjnej, lirycznej, po satyrę. Tak jak sympatyczni licealiści zainteresowana byłam szczególnie wypowiedziami Aarne Puu, które zapisałam, by poznać tego sympatycznego uznanego już w świecie poetę. Po przeczytaniu swoich wierszy po polsku i w języku estońskim, Aarne zapytany o początki swojej twórczości opowiedział młodzieży, że dobrze pamięta swój pierwszy wiersz. Jako dwudziestolatek przejeżdżał obok jakiejś opuszczonej zagrody. Nagle w głowie ułożyło mu się w kilka linijek wiersza. Zapisał tę myśl i od tego momentu coraz częściej pojawiały się wciąż to nowe strofy, jakieś krótsze i dłuższe fragmenty wierszy i całe wiersze. Wszystko to zapisywał i jeszcze długo odkładał do szuflady. (Przeczytałam w internecie, że Aarne zadebiutował na łamach „Życia Literackiego” tłumaczeniami poezji estońskiej. W Wydawnictwie Literackim ukazał się debiutancki tomik Aarne „Jezioro mojej pamięci”, a w rok później tomik wierszy, które napisał w języku estońskim „Ring on nii pikk” (Krąg jest tak długi). Jego dorobek twórczy poszerza się w miarę upływu czasu. Aarne mówił licealistom, że wiersz lub tylko jakaś fraza, myśl, czy fragment wiersza przychodzą mu do głowy niespodziewanie. Jakiś impuls, zdarzenie, skojarzenie powodują, że natychmiast zapisuje czasami już gotowe wiersze, czasami jakieś fragmenty i po jakimś czasie coś dopisuje, dorabia, poprawia. Nazwał to impulsem zapisywania myśli. Podczas spotkania młodzież pytała o nasze zainteresowania poza pisaniem wierszy. Aarne powiedział, że poezja nie jest jego hobby, ale jest dla niego bardzo ważna. Ciągle poszukuje nowych wierszy i chce, by były coraz lepsze. Jego pasją są samotne, piesze wędrówki po górach. Drugą wielką pasją życiową Aarne jest sport. W szkole średniej uprawiał lekką atletykę, trenował rzut dyskiem i pchnięcie kulą. Obecnie gra dla relaksu w tenisa stołowego. W tej dziedzinie ma osiągnięcia - dyplomy z wygranych zawodów i puchary.


Prawie wszystkie miejsca zajęste
Siedząc za stołem ustawionym na scenie szkolnej auli, my także wspominaliśmy nasze literackie początki. Mówiliśmy o potrzebie dbania o rozwój intelektualny w każdym wieku, o ulubionych poetach, zachęcaliśmy młodzież do czytania i pisania wierszy. Danuta opowiadała o swojej drugiej pasji jaką jest muzyka. (W trakcie Warsztatów okazało się, że nie tylko pisze wiersze, ale i komponuje do nich muzykę i sama te utwory pięknie wykonuje). Maria, która leczy ludzi, pisze niezwykle refleksyjne wiersze, maluje obrazy powiedziała, że uwielbia włóczęgę z przyjaciółmi po Beskidzie Żywieckim. Ja opowiedziałam o tai-chi i ćwiczeniu pamięci językiem angielskim.
Po spotkaniu licealiści skupili się wokół Aarne i jeszcze dowiedzieli się, że nie warto sugerować się stylem i gatunkiem twórczości znanych poetów. Można ją czytać, ale w mądry i gramatyczny sposób układać myśli, a potem własne słowa w wiersze, znajdując własny styl.
Tak rodzą się indywidualności w literaturze. Moim zdaniem Aarne Puu, Maria Żywicka -Luckner, Danuta Zasada, Ferdynand Głodzik do nich należą. Miałam szczęście od nich się uczyć i przebywać w ich towarzystwie na Interdyscyplinarnych Warsztatach Artystycznych wspaniale zorganizowanych przez gorzowskie RSTK. Bardzo dziękuję za ten zaszczyt.

Kilka wierszy uczestników lekcji poetyckich.(Wyboru dokonała Alina Kruk)

Aarne Puu W mojej duszy niepojęta jasność nocy wędruję w stronę nieskończoności nad ranem powracam *** Chciałbym napisać wiersz miękki jak aksamit niczym twojej skóry dotyk w ciemności pełnej nadziei i nagłego smutku chciałbym napisać wiersz pełen rozsądku i skory do północnych zwierzeń a spod pióra wychodzą chropowate i chore okaleczone szczątki wspomnień Wiersze Danuty Zasady Co jest wyborem co przypadkiem Gdy w dni koralach pęka linka I mimo najmocniejszych zaklęć Pełnia księżyca gubi wilka Co się w saganie snu odmierza Kiedy świadomość przymknie oko A choćby i najwyższa wieża To niebo ciągle za wysoko Co jest pisane w kartach losu Kiedy nikt nie wie i nie słyszy A wiatr wybiera ziarna z kłosów Żeby je złożyć u stóp ciszy Ona ostatnia drzwi zamyka Czekając zawsze z klamką w ręce Świat był i nagle wszystko znika Ostanie w ciszy Stygnie Serce *** Świat zwariował jeszcze bardziej niż myślałam Krawędź ostra niebezpiecznie się zbliżyła Pod przykrywką co i tak jest już za mała Wrze od magmy którą dziwna tworzy siła Nie pojmuję widać taka moja wada Jak możliwe jest decyzji błędnych tyle Gender kwitnie już bez tego nie pogadasz Inżynieria nam szykuje nowe chwile Ślepa byłam nie do wiary jak cholera Świat zupełnie w innych barwach nosząc w głowie Teraz prawda co mi oczy wciąż otwiera Takie zwarcia w zwojach robi że nie powiem *** Gdy gniew rozpina ponad nami skrzydła By ścisnąć dwoje nazbyt hojnym gestem A dzień jak codzień siedzi w diabła widłach Gdzie wtedy jestem Na jakiej mili rozchwianego życia W którym kierunku niezliczonych draśnięć Na skraju mostu czarny demon przysiadł Nie wiem czy zaśnie Z szarości świata lepi ciasny gorset Sznurując mocno żeby stłumić oddech I nowe kroi niedomówień wzorce Ran świeżych głodne Przebiega dreszczem w akapitach czasu Jakiś przypadkiem zabłąkany pewnie Dylemat żalu wytrysłego z zasług Lecz po co - nie wiem Cisza drwi z myśli noc się w duszy mości Cierniami dręcząc każdej gwiazdy prześwit W mroku tak wiele można błędów dośnić Wszak dusza nie śpi Wiersze Marii Żywickiej -Luckner Jak pierwszą lepszą król na polowaniu , żeby się napić, szklankę ręką chwyta, ... Los kobiecy, Reiner Maria Rilke modlitwa dojrzałej kobiety zabierz dziewczynkę która we mnie rozmowy z nią przedłużają się do świtu a ja mam stare dłonie mogą ją dotknąć zabierz zanim wypłoszy ją nadmiar przez sen liczonych niedoszłych i zabłąkanych kochanków wyprowadź w dłonie rzeźbiarza niech nie powraca losem kobiecym zapożyczonym od Rilkego *** w porze umierania wiatru motyle nie tańczą pasą się na żaglach ciche misterium z dokarmiania bieli uwodzi za horyzont oczy żeglarza toną wolno to szaleństwo dla wody rozbujać fale gdy umarł wiatr aforyzm Poeci jak dzieci - każdym wierszem ząbkują. Wiersze Ferdynanda Głodzika Wiersz zagrzybionych Pogodną nocą w blasku księżyca Gdzieś się spotkali grzyb i grzybica. Gwiazdy i księżyc mrok rozświetlały. Ona zgorzkniała a on zgrzybiały. Nie był szatański, tylko prawdziwy. Wiekowy, wcale nie robaczywy! Choć brodę srebrzył szron, Miał twardy, prosty trzon. Otoczyły ich białe pleśniaki, Słowa zwolna zmieniały się w szloch. Zróbmy coś nim nas zjedzą robaki, Lub próchnica obróci nas w proch. Przyjdzie nam wkrótce zginąć niechybnie Może załóżmy tu swoją grzybnię? Nim nastał sezon gryp Przy grzybie rośnie grzyb Mrugały do nich nocne świetliki Gdy rozsiewali w krąg zarodniki Wilgoć i ciepło. Nie trzeba wiele, Tylko ten cichy igliwia szelest... Mój stary grzybie, myśl pozytywnie, Zróbmy to może wegetatywnie? czekał ich miekki mech i fragmentacja plech. O kólna! Miasto zawsze ma urok, czy to lipiec, czy styczeń, a w tym mieście są ważne i mniej ważne ulice. Moje piesze wędrówki prześladuje myśl durna: najważniejsza zapewne jest ulica Okólna. Z autobusu wysiada młodość chmurna i górna w jej rozmowach co chwilę da się słyszeć: o kólna! Ładne, młode dziewczyny, mają szyk, dobre gusta, lecz wykrzyknik „o kólna” ciągle szpeci im usta. Dźwięk ten drapie mnie w uszy w sklepie czy na ulicy, na przystanku, w tramwaju, czasem też w piaskownicy; przemijają tendencje, mody, hasła i nurty, ale wciąż trwa uparcie ten powszechny okultyzm. Na zerwanie z tą modą ciągle nie ma widoków, pozostawmy Okólną, dajmy wreszcie jej spokój. Niech bez durnych „zdobników” będzie każda rozmowa, a ulicę posprzątać oraz wyremontować Wiersze Aliny Kruk Z listów do Ewy Lipskiej Szanowna Pani Ewo Właśnie odebrałam wyniki badań. Mam za dużo „złej samotności”. Lekarz zalecił mi różowe okulary i przepisał miłość Nigdzie nie mogę jej dostać. Może jest tam u Was w Krakowie? Swatka jesień to nie wiatr strącał liście z drzew one same spadały w namiętnym tańcu jesieni wysokie trawy szumiały nad nami gdy szliśmy ku słońcu i sarny uciekały w popłochu przed takim uniesieniem a łąki świetliste ścieliły do stóp dziewięćsił to jesień złączyła nam dłonie i kazała sercom nie bać się miłości. liść wpadł przez Twoje okno podnosisz go zamyślony patrzysz w pochmurne niebo przypomniała ci się dziewczyna która odeszła jak lato