Raz tu, raz tam, ni stąd ni zowąd,
|
(wspomnienie o Teresie Rozpłochowskiej - Świtale)Częste powrotyOtwarte drzwi Przycisk z pamięcią Co jakiś czas winda Wiezie do dni dzieciństwa Odwiedzam piętra Na każdym tabliczka Tu chodziłam do szkoły Tu pierwszy pocałunek Tu jeszcze wierzyłam Że wszystko zależy ode mnie Zepsuła się winda Stoję między piętrami |
Dzisiaj nikt nie przypomina sobie faktu zaistnienia Teresy Rozpłochowskiej - Świtały w sekcji literackiej Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury działającego w Gorzowie Wlkp. Wkrótce po nim, pod koniec maja 1998 r., Teresa uczestniczyła już w swoich pierwszych a XVI z kolei Interdyscyplinarnych Warsztatach Artystycznych, które odbywały się w Lubniewicach. Po pierwszych były kolejne, aż po ostatnie, czerwcowe w 2014 r. Poetka pojawiała się na nich, jak wszyscy, z niewiadomą co warsztaty przyniosą i jak wszyscy, z plikiem nowych tekstów. Wiedziała, że w trakcie warsztatów, podobnie jak na spotkaniach Kręgu Okrągłego Stołu w Grodzkim Domu Kultury czy na czwartkowych spotkaniach w siedzibie RSTK, szlifować będzie wewnętrzny szlachetny kamień poetyki, jaki niewątpliwie posiadała.
Teresa Rzozpłochowska - Świtała debiutowała tuż po ujawnieniu się, po ukazaniu swojego poetyckiego talentu. Jeszcze w 1998 r. na antenie Radia Zachód w audycji "Radiowa poetycka książka miesiąca" odbywała się codzienna prezentacja jednego z jej wierszy. Równolegle debiutowała w piśmie RSTK "Własnym Głosem". Niebawem poezja dojrzałej wiekowo autorki trafiła do antologii, almanachów, wydań powarsztatowych, literackich czasopism o zasięgu krajowym, w tym do "Pegaza Lubuskiego". Jakoś, nie wiedzieć dlaczego, Teresa nie zabiegała o wydanie książkowe pisanych wierszy. I pozostawiła nas z pytaniem - dlaczego? A może dlatego, że podobnie jak Aldona, jej koleżanka z ostatniej ławki z wiersza pt. "Wspomnienie" /w każdej parze/ była ta druga/ ? Cóż, tego niestety, już się nie dowiemy...
Niespodziewanie 17 października 2014 r., poetka dojechała swoją windą na piętro dla wybranych na dany dzień. A tam wszystkie wiersze (jakże dobrze znane Panu Bogu) czekały zebrane i uporządkowane, wpisane w całość Jej ziemskiej egzystencji. I w tamtej chwili, Teresa poznała wszystko. A my? A my, ciągle nie dowierzamy...
Teresa Rzozpłochowska - Świtała debiutowała tuż po ujawnieniu się, po ukazaniu swojego poetyckiego talentu. Jeszcze w 1998 r. na antenie Radia Zachód w audycji "Radiowa poetycka książka miesiąca" odbywała się codzienna prezentacja jednego z jej wierszy. Równolegle debiutowała w piśmie RSTK "Własnym Głosem". Niebawem poezja dojrzałej wiekowo autorki trafiła do antologii, almanachów, wydań powarsztatowych, literackich czasopism o zasięgu krajowym, w tym do "Pegaza Lubuskiego". Jakoś, nie wiedzieć dlaczego, Teresa nie zabiegała o wydanie książkowe pisanych wierszy. I pozostawiła nas z pytaniem - dlaczego? A może dlatego, że podobnie jak Aldona, jej koleżanka z ostatniej ławki z wiersza pt. "Wspomnienie" /w każdej parze/ była ta druga/ ? Cóż, tego niestety, już się nie dowiemy...
Niespodziewanie 17 października 2014 r., poetka dojechała swoją windą na piętro dla wybranych na dany dzień. A tam wszystkie wiersze (jakże dobrze znane Panu Bogu) czekały zebrane i uporządkowane, wpisane w całość Jej ziemskiej egzystencji. I w tamtej chwili, Teresa poznała wszystko. A my? A my, ciągle nie dowierzamy...
(Roman Habdas)
WspomnieniePamiętam Aldonę Z ostatniej ławki Drobna przeciętna Tylko oczy dorosłe Wiedziała więcej o dziurawych skarpetkach spranych sukienkach kradzionych jabłkach o smutnym chlebie moczonym pod kranem w każdej parze była ta druga Jak ptakiopustoszał dom mieszka w nim tylko cisza z załzawionych okien aż kapie pustka a jeszcze tak niedawno wydaje się wczoraj śmiech śmiechem gonił berka poduszki toczyły bitwy gdy w drzwiach stanęła dorosłość z walizką pokus życia odjechał tupot nóg pociągiem przeznaczenia Noc widzaszóste piętro balkon źrenice jak ćmy latarniami wabione żar żądz uwalniają diademem miasto płonie czuć trunki przekleństwa pod nogi spóźnionym przechodniom fałszywej spowiedzi dnia noc czarną daje zasłonę Podglądz kosmosu ziemia jak wielka niebieska łza nie rozpychaj się łokciami dla wszystkich wystarczy Teresa Rozpłochowska - Świtała
|